بقلم : زينب عبده
ايها القريب من قلبى الحاضر فى نبضى انت تسكن نبضاتى تشاركنى لحظاتى ممتلئة بك اهاتى وكيف لا اعشقك وانت حبك اغلى من حياتى حبيبى اقسم بك انى لا استطيع التنفس بعيدا عنك اقسم بك ان نورك تغلغل فى روحى يسكن فى ذراتى .ادمنت انوارك اصبحت اتنفس من خلالك ادمنت احساسى هذا ادمنت التمعن فى ذاتك .وحدك انت القادر ان تمنحنى الحياة .حبك ادمانى وشوقى .حبك هيامى وعشقى حبك حريتى وطوقى .حبك هذيانى وصمتى وعلمك فى رؤية عينى واشواقى ولهفتى اليك .تقرا على شفتاى الف سؤال وسؤال اعلم ان حبك عرش خيالى واسطورة زمانى .انا لست صخرة خرساء انا روح لا تملك سوى الدعاء فانا فى حبك اصبحت نهر جارى يستظل بنور السماء .اصبحت كياناً صاخباً جريئاً مليئاً بالاشواق فى كل لقاء اياربى انت كلى وما بى من فناء اه حبيبى ياالله
